مردمان باستان تصور ميكردند كه ميتوانند خطوط اصلي چهرهها را در ستارگان آسمان شب پيدا كنند. اين چهرهها معمولاً شكلهايي از قهرمانان، اساطير و خدايان افسانهاي، مخلوقات گوناگون و اجرامي بودند كه به نظر آنها بر روی زمین اثر گذار ند. اين مفهوم عاميانه صورت فلكي است.
اما در ستارهشناسي نوين، لغت صورت فلكي به بخشي از آسمان اطلاق ميشود كه در مرحلهي اول اشكالي را تداعي ميكند كه هزارها سال پيش براي اولين بار مورد توجه انسانهاي باستاني قرار گرفته است.
اين مناطق بر روي كرهي سماوي، مانند استانها يا كشورهاي مختلف بر روي نقشههاي زميني هستند. در حال حاضر هر نقطهاي از آسمان بالاي سر ما، حتماً متعلق به يك صورت فلكي است. حد فاصل بين صورتهاي فلكي در قالب خط مستقيم بوده