سال های زیادی است که ستاره شناسان تصور می کنند اکثر ستاره های درخشان در سیستم های دو یا چند تایی وجود دارند و تعداد ستاره گان تنها بسیار کمتر می باشند .اما مطالعات اخیر انجام شده توسط Charles Lada از هاردوارد نشان می دهد که در حقیقت اکثر ستاره گان کهکشان ما تنها هستند.

تفریبا تمام ستاره شناسان تا کنون عقیده داشته اند که بیشتر ستاره گان موجود در کهکشان ما ستاره گانی هستند که در سیستم های ستاره ای دوتایی یا چند تایی  وجود دارند که به دور مرکز جرم مشترکشان میچرخند.اما این عقیده اشتباه است.

بتازگی مطالعات انجام شده توسط Charles Lada از موسسه اختر فیزیک هاردوارد ثابت کرد که بیشتر ستاره های موجود در کهکشان ما ستاره های تنها هستند نه ستاره های چند تایی . با توجه به اینکه سیاره ها راحت تر در اطراف ستاره های مجرد شکل می گیرند انتظار می رود تعداد سیاره ها بیش از مقداری باشد که تا کنون تصور می شد . ( چندی پیش از این نیز دانشمندان کشف کرده بودند که سیارات میتوانند در اطراف سیستم های ستاره ای نیز براحتی شکل بگیرند . خبر شماره 983)

Lada در طول این مطالعات نتیجه گرفته است که اکثر ستاره های کهکشان ما  از کوتوله های قرمز تشکیل شده اند.

در میان ستارگان، ستاره های بسیار سنگین (رده های O و B ) 80 درصد از سیستم های ستاره ای را تشکیل میدهند اما این ستاره ها بسیار کمیاب هستند.در حالی که 85 درصد از ستاره گان کهکشان ما کوتوله ی قرمز هستند که با این حساب دوسوم ستاره های کهکشان را کوتوله های قرمز تنها تشکیل داده اند.

این نظریه ی جدید شاید باعث تحول در نظریه های شکل گیری ستاره گان بشود.

  منبع : universetoday.com

  نويسنده  : محسن بختيار

ششصد و پنجاه سال نوري دورتر از زمين و در صورت فلكي دلو (Aquarius )، يك ستاره مرده كه باندازه زمين است با سرسختي قصد ندارد كه پهنه آسمان را با آرامش ترك كند. در حال مرگ ، اين ستاره مقادير عظيمي از گاز داغ و تشعشع فوق بنفش شديد از خود به درون فضا پرتاب مي كند تا جرمي تماشائي بنام "چرخ اختري (سحابي سياره نما)" را خلق كند.

ستاره مرده كه يك كوتوله سفيد ناميده مي شود بشكل يك نقطه داغ سفيد در مركز تصوير ديده مي شود. تمامي مواد گازي رنگي كه در تصوير ديده مي شوند زماني قسمتي از اين ستاره مركزي بودند. اما اين مواد در خلال پرتابهاي ناشي از مرگ ستاره و گذار به كوتوله سفيد از ستاره جدا شدند. تشعشع فوق بنفشي كه اين كوتوله سفيد رها مي سازد مولكولهاي محيط اطراف را از درون به سمت خارج گرم و ناپايدار مي سازد.

مانند يك اجاق برقي كه به آرامي از قسمت مركزي شروع به گرم شدن مي كند ، گرم ترين و داغ ترين مولكولهاي گازي بصورت باريكه هاي آبي رنگ در مركز سحابي ديده مي شوند. گذار به مولكولهاي خنك تر و پايدار تر به وضوح و با تغيير رنگ گاز از آبي داغ به زرد داغ ديده مي شود.

اين پديده آسماني "سحابي حلزوني " (Helix) نام دارد.

  منبع : Spaceflightnow.com

  نويسنده  : فرشيد كريمي

دانشمندان ناسا با مطالعه درجه حرارت و آب و هوای کره زمین اعلام کردند که در طول صد سال گذشته سال 2005 گرمترین سال زمین بوده است.

نتایج بررسی های هوا شناسان ناسا در انستیتوی Goddard در نیویورک نشان میدهد که متوسط دمای سالانه ی کره زمین در سال 2005 بیشتر از دیگر مقادیر ثبت شده در یک قرن گذشته می باشد. اما دیگر بررسی  های انجام شده برروی تغییرات نامطبوع آب و هوای زمین  نشان می دهد که  سال 2005 دومین سال گرم در کره زمین بوده است . علت تفاوت نتایج در لحاظ یا عدم لحاظ تغییرات هوای قطب شمال در تحقیقات بوده است زیرا تعداد ایستگاه های هوا شناسی در قطب شمال محدود می باشد اما همین تعداد از محدود ایستگاه ها گرم شدن شدید هوای قطب شمال را ثبت کرده است.

 دانشمندان برای محاسبه واندازه گیری تغییرات آب و هوای، برروی زمین از ایستگاه های هواشناسی استفاده می کنند و در دریا ها از ماهواره در حالی که تا سال 1982 این کار توسط کشتی های هوا شناسی انجام می شد.پیش از این سال 1998 گرم ترین سال قرن محسوب می شد هنگامی که جریان آب گرم قوی به نام El Nino در اقیانوس آرام شرقی  روی داد و باعث گرم شدن آب و هوای عمومی زمین شد.این درحالی است که دمای کره ی زمین در سال 2005 بدون رویدا چون El Nino گرم تراز سال 1998 می باشد.

نتایج نشان میدهد که در کره زمین جریانی نهفته و قوی برای گرم شدن وجود دارد . متوسط گرم شدن دمای زمین از اواسط دهه ی 1970 تا کنون (30 سال ) حدود 6/0 درجه سیلسیوس بوده است در حال که در طول صد سال پیش این مقدار تنها 8/0 درجه سلسیوس بوده است.

James Hansen مدیر GISS ناسا در این باره افزود : " سال های آخیر گرم ترین سالهایی هستند که زمین به خود دیده است . پس از 2005 به ترتیب سالهای 1998 ، 2002 ، 2003 و 2004 پنج سال گرم کره زمین می باشند ".

  منبع : nasa

  نويسنده  : محسن بختيار

كاوشگر مريخي "فرصت" (opportunity)  سومين سال ماموريت خود را با انجام عملياتي بر روي سطح مريخ، پشت سر مي گذارد. كاوشگر فرصت همراه با جفت خود روح(spirit) در حال كاوش بر روي سياره سرخ مي باشند تا دانشمندان را با شرايط محيطي اين سياره آشنا كنند.

 اين دو كاوشگر در جهت ديگر مريخ به يافتن گونه هاي جديدي از سنگ بستر ادامه مي دهند. اين دو كاوشگر اطلاعاتي را در زمينه زمين شناسي مريخ در نواحي مارتين(Martin) جمع آوري كرده اند كه نشان مي دهد اين مناطق در يك دوره اي مرطوب و احتمالا داراي شرايط حيات مي بودند.

طول كشيدن اين ماموريت اين فرصت را در اختيار دانشمندان قرار داد كه آنان با استفاده از اين دو ماشين آهني تا جايي كه امكان دارد به كاوش هاي خود و كشف اسرار اين سياره سرخ ادامه دهند تا با كسب اين اطلاعات، ماموريت جديدي را براي آينده براي مريخ تدارك كنند.

سومين ماموريت براي اين دو كاوشگر، اگر بتوانند به كار خود همچنان ادامه دهند، اواخر ماه سپتامبر(اواخر شهريور ماه) در نظر گرفته شده است. كاوشگر "فرصت" كه در ماموريت خود بسيار موفق بوده تاكنون توانسته بيش از حد تصور دانشمندان سنگ هاي مريخ را آزمايش و بررسي كند. اين عيار مريخي، بستر سنگ هاي بين دو دهانه آتشفشان  ايندورنس(Endurance) و ويكتوريا(Victoria) را كاوش كرده است. "فرصت" تاكنون شواهدي مبني بر وجود آب در زمان هاي بسيار دور در مريخ را بدست آورده است. هشت ماه پيش، چرخ راست جلويي "فرصت" از كار افتاد و اكنون اين كاوشگر با سه چرخ در حال سير برروي اين سياره شگفت انگيز مي باشد.

اين كاوشگر يكي از پنج ماموريت فعال مريخي به شمار مي آيد. به جز "فرصت" و جفت آن "روح"، مارس اوديسه(Mars Odyssey)، مريخ پيما(Mars Global Surveyor) و مدارپيماي مارس اكسپرس(Mars Express) تا كنون در حال فعاليت براي اين سياره سرخ مي باشند كه اين كاوشگر ها به كمك ماهواره هايي كه در حال چرخش به دور مريخ هستند، اطلاعات خود را به زمين ارسال مي كنند.

  منبع : universetoday

  نويسنده  : احمد شكيب

 دانشمندان در حال طراحي و توسعه برنامه رايانه اي هستند كه مي تواند ساختار گونه هاي مختلف ابرهاي متاني و اتاني قمر تيتان را بررسي كند. كه اين الگوي رايانه اي به مشاهدات و داده هايي نياز دارد كه از پايگاه زميني كاسيني-هويگنس بدست مي آيند. دانشمندان با استفاده از طيف سنجي فروسرخ تصاويري را از قطب جنوب تيتان و نواحي معتدل 40 درجه جنوبي آن گرفته اند. و همچنين اخيراً ابرهايي را در ميان مه هاي ضخيم در اين سياره مشاهده كرده اند. دانشمندان در حال بررسي و تهيه شناختي از ابرهاي تيتان از لحاظ هواشناسي و اقليم شناسي به كمك تلسكوپ هاي زميني و فضاپيماي كاسيني مي باشند. يك تيم اوروپايي به رهبري پاسكال رانو(Pascal Rannou) از دانشگاه فرانسوي IPSL Universite de Versailles-St-،Quentin ، الگوي رايانه اي را طراحي كرده است كه مي تواند با جفت كردن حركت ديناميكي ابرها و مه ها، اين زمينه را براي دانشمندان فراهم كند تا بتوانند تيتان را از لحاظ هواشناسي و اقليم شناسي مطالعه كنند و همچنين اين برنامه قادر است كه به ما بفهماند كه چگونه ابرهاي تيتان تشكيل مي شوند.دانشمندان با شناختن آب و هوا تيتان مي توانند توزيع ابرها را در تيتان به مدت يك سال تيتاني(30 سال زميني) پيش بيني كنند تا بتوانند مشاهدات خود را در اين قمر مرموز بهتر متمركز كنند.

چندين نمونه هاي رايانه اي براي اتمسفر(جو) تيتان كه شامل الگوهاي ميكروفيزيكي هستند، طراحي شده است كه مي تواند ساختار قطرات متان و اتان را پيش بيني كند. آنچه كه تيم رانو انجام داده آن است كه الگوي ابرهاي  ميكروفيزيكي را با الگوي چرخشي عام تركيب كرده است. و اين تيم با اين نوع الگو برداري قادر است ساختار چندين نوع از ابرهاي متان و اتان را شناسايي و در مورد آن ها توضيح دهد. دانشمندان به اين نتيجه دست يافتند كه پيش بيني ويژگي هاي فيزيكي اين ابرها با استفاده از اين نوع الگوبرداري با مشاهدات اخير آن ها به خوبي توافق دارد. و به همين دليل سعي در گسترش اين نوع برنامه را دارند تا بتوانند به كمك اين برنامه به پژوهش هاي خود براي كشف ساختار و چگونگي تشكيل ابرهاي متان و اتان تيتان ادامه دهند.

   منبع : Universtoday

  نويسنده  : احمد شكيب

ستاره شناسان آریزونا مجموعه ای از ستاره گان را در ناحیه ای از فضا پیدا کرده اند که بنا به نظریه های موجود نباید در وجود داشته باشند !

ستاره شناسان آریزونا جمعیتی از ستاره گان را پیدا کرده اند که به نظر می رسد یک خوشه ی جوان باشد اما فرضیات موجود وجود آنها را پیش بینی نمی کند.

به نظر می رسد این ستاره های جوان در  باز مانده های NGC 2782    بوجود آمدنده اند . این باز مانده ها فاقد عناصری هستند که دانشمندان فکر می کنند برای شکل گیری ستاره ها لازم می باشد.NGC 2782 حاصل برخورد یک کهکشان بزرگ شبیه به راه شیری با یک کهکشان کوچکتر است این یک نمونه متداول از برخورد کهکشان ها در جهان ما به شمار می رود .

در صورت تایید ، این خوشه های جوان تازه کشف شده  می توانند به ما  در یافتن فرایند شکل گیری ستاره ها کمک شایانی بکنند مخصوصا در مناطقی کم جمعیت و به دور از مرکز کهکشان های فعال . ستاره شناسان این ستاره ها را بوسیله ی عکاسی در اعماق آسمان توسط دوربین CCD  4 مگا پیکسل و تلسکوپ 8/1 متری واتیکان (VATT) در تپه Graham رصد خانه ی بین المللی آریزونا کشف کردند.

NGC 2782  در فاصله 111 میلیون کیلومتری از زمین و در صورت فلکی Lynx قرار دارد .هنگامی که دو کهکشان با جرم نابرابر در 200 میلیون سال پیش با یکدیگر برخورد کردند گرانش آنها دو دنباله از مواد بازمانده با خواص متفاوت بوجود آمد.

وجود ستاره در دنباله غربی برای دانشمندان بسیار شگفت انگیز زیرا این قسمت فاقد گاز های مولکولی است.ستاره شناسان اعتقاد دارند تا کنون از این دید به برخورد کهکشان های بزرگ با کهکشان های کوچکتر توجه نداشته اند و از این پس بدنبال یافتن پاسخی برای شکل گیری ستاره گان در این ناحیه هستند.

  منبع : universetoday

  نويسنده  : محسن بختيار

زمانيكه سفينه ها در مدار قرار ميگيرند ، در زمان شكستن و صدمه قطعات آنها ، مهندسين عملا به آنها دسترسي ندارند. اما آيا سفينه مي تواند خود را تعمير كند؟

ساخت سفينه كار بسيار دشواري است. سفينه از سوار كردن قطعات بسيار دقيق با مهندسي فوق العاده پيشرفته ساخته مي شود. اما اگر زمانيكه سفينه در مدار قرار مي گيرد قسمتي از آن شكسته شود و يا آسيب ببيند مهندسين عملا به آن دسترسي ندارند. اما آيا سفينه مي تواند خود را ترميم كند؟

مهندسين بخش مهندسي هوا-فضا دانشگاه بريستول انگلستان با انجام يك مطالعه جديد گامي به سوي اين احتمال شگفت آور برداشتند. طبيعت الهام بخش اين مطالعه جديد است. 

دكتر كريستوفر سم پريموسچنگ ، دانشمند مواد مركز پژوهش فناوري فضا كه اين مطالعه را نظارت مي كند مي گويد "وقتي قسمتي از بدن ما زخم و يا بريده مي شود ، نيازي نيست كه ما قسمتهاي بريده و زخم شده را به هم بچسبانيم ، بلكه ما در بدن خود ما يك مكانيسم "خودترميمي" داريم. خون ما با سخت شدن يك "درزگير" حفاظتي براي پوست جديد ايجاد مي كند تا در زير آن شكل بگيرد.

 حرارتهاي شديد ، ريز شهابها و دانه هاي غبار كه با سرعت بالا در فضا حركت مي كنند مي توانند تركهائي در پوسته سفينه ايجاد كنند. اين تركها به مرور افزايش يافته و پوسته سفينه را ضعيف مي كنند و بدين ترتيب مشكلات فاجعه آميز غير قابل اجتناب مي شوند. وي و همكارانش روند التيام بريدگي ها در بدن انسان را قبل از اينكه به زخمهاي جدي تبديل شوند كپي كردند. آنها چند درصد از فيبر موجود در ماده رزيني بكار رفته در ساخت پوسته سفينه ها را برداشته و آن را با فيبرهاي توخالي حاوي يك ماده چسبنده جايگزين كردند.اين فيبرهاي توخالي از شيشه ساخته مي شوند تا به راحتي شكسته شوند. زمانيكه تركي در پوسته ايجاد مي شود اين فيبرها به سادگي شكسته مي شوند و مايع چسبنده آزاد مي شود تا تركها را پر كند.

 در انسانها ، هوا بطور شيميائي با خون واكنش نشان مي دهد و باعث سخت شدن آن مي شود. در محيط بي هواي فضا ، رگهاي مكانيكي مي بايد با رزين مايع و يك سخت كننده خاص پر شوند تا زمانيكه فيبرها پاره مي شوند از رگهاي مكانيكي خارج شده و با هم تركيب شوند. اين دو مواد مي بايد كاملا روان باشند تا قبل از بخار و سخت شدن بتوانند تركها را پر كنند. وي مي گويد" ما اولين قدم را در اين راه برداشته ايم. اما يك دهه وقت نياز است تا اين فناوري در سفينه ها راه پيدا كند."

 اين فناوري به ماموريتهاي طولاني ، بادوام و كم هزينه تر سفينه ها منجر خواهد شد.

  منبع : universetoday.com

  نويسنده  : فرشيد كريمي

پس از چندين بار توقف بالاخره فضاپيمای "افق های جديد New Horizons" روز پنجشنبه از کيپ کاناورال در ايالت فلوريدا سوار بر موشک اطلس ۵ به فضا پرتاب شد.

'افق های جديد' هرچند سريعترين سفينه ای است که تاکنون ساخته شده، بيش از نه سال طول می کشد تا مسير مورد نظر را طی کند.هدف سفينه ۷۰۰ ميليون دلاری 'افق های جديد' جمع آوری اطلاعاتی درباره سرمنشا پيدايش پلوتو و ماه های آن است و اميد می رود به کاوش ها بر روی هاله يخی که اين منطقه از فضا را پوشانده و به کمربند کويپر موسوم است، ياری رساند.اين منطقه که دورتر از نپتون واقع شده احتمالا مملو از ده ها هزار شی يخی است که در فضايی بين ۳۰ تا ۵۰ برابر فاصله زمين و خورشيد پخش هستند.

بعضی از ستاره شناسان می گويند پلوتو اساسا يک سياره واقعی نيست و بجای آن بايد در ميان همين اشيا يخی دسته بندی شود که به هنگام تشکيل منظومه شمسی بوجود آمده اند.به گفته يکی از مقامات ناسا، "آنچه ما الان از پلوتو می دانيم يک صفحه هم نمی شود. کتب علمی بعد از تکميل اين ماموريت دوباره نويسی خواهند شد".

استفن لوری از دانشگاه کويين بلفست در ايرلند شمالی معتقد است که اين ماموريت می تواند اطلاعات بيشتری درباره پلوتو و قمرهايش در اختيار دانشمندان قرار دهد.آقای لوری به بی بی سی گفته است: "تفاوت های فاحش در سطح اين سياره می تواند نشان دهد که منظومه شمسی بر اثر يک تصادم واحد بوجود نيامده است. احتمالا برخی از سياره های کوچکتر با قدرت جاذبه خود اشيا را دور خود جمع کرده اند".ناسا اکنون با پرتاب 'افق های جديد' تا پيش از ۳ فوريه موفق خواهد شد اين سفينه را در موقعيتی قرار دهد تا بتواند با استفاده از قوه جاذبه مشتری سرعتش را افزايش دهد.با توجه به موفقيت ناسا در پرتاب فضاپيما تا پيش از اين تاريخ، 'افق های جديد' می تواند سريعتر به پلوتو برسد و احتمال ناکامی ماموريتش کاهش خواهد يافت.اين افزايش سرعت به 'افق های جديد' اجازه می دهد تا در ژوئيه ۲۰۱۵ به سياره پلوتو برسد. اگر فضاپيما بدون کمک قوه جاذبه مشتری راهی اين سفر دور و دراز می شد احتمالا پنج سال ديرتر به پلوتو می رسيد.پلوتو در سال ۱۹۳۰ بوسيله Clyde Tombaugh ستاره شناس آمريکايی کشف شد.

  منبع : BBC news

بيش از يكسال از ماموريت كاوشگر فضايي اوروپا، هويگنس كه بر سطح بزرگترين قمر زحل، تيتان نشسته است، مي گذرد. ماموريت اين كاوشگر يكي از موفق ترين ماموريت هاي آژانس فضايي اوروپا بوده است.

در 25 دي ماه سال 1383(14 ژانويه 2005) كاوشگر هويگنس(Huygens) توانست از لايه هاي جو تيتان بگذرد و بر سطح آن فرود بيايد كه مدت زمان اين هبوط 2ساعت و 28 دقيقه بود. هويگنس نخستين كاوشگر ساخت بشر است كه در دورترين نقطه از كره زمين، فرود آمده است.  در قسمتي از اين ماموريت كه طرح مشتركي بين ESA، nasa و ISA (سازمان فضايي اوروپا، امريكا و ايتاليا) بود، كاوشگر هويگنس از ماهواره مادر، كاسيني جدا و به سمت تيتان فرستاده شد. و اين كاوشگر در طول مدت فرود خود بر قمر تيتان توانست قدرت باد اين قمر را محاسبه كند و همچنين از مولكول هاي تشكيل دهنده جو آن نمونه گيري كند. دانشمندان معتقدند كه ساختار شيميايي جو تيتان شبيه جو زمين در 4000 ميليون سال پيش مي باشد، و اين داده ها از اين كاوشگر مي تواند كليدي براي حل معماي آغاز حيات در كره زمين باشد.

 هويگنس تصاويري را از سطح تيتيان گرفته است كه جو نارنجي گونه آن را نشان مي دهد و همچنين برخي از اين تصاوير از ارتفاع كمتر از 40كيلومتري گرفته شده است.اين تصاوير نشان مي دهند كه سطح تيتان توسط جريان هاي مايعي (كه احتمالا جريان هاي متان هستند) فرسايش يافته اند.

 از حدود 260 دانشمند و بيش از 10.000 متخصص و مهندس براي طراحي، ساخت و تكميل اين پروژه استفاده شده است. جان پير لبرتون(Jean-Pierre Lebreton) يكي از دانشمندان اين پروژه مي گويد :" ساخت اين پروژه در حدود 2 دهه به طول انجاميد و در اين ماموريت از توانايي هاي علمي و تكنولوژي محدودي برخوردار بوديم. اما بلاخره دانشمندان و مهندسان با استفاده از مهارت و هوش خود توانستند اين محدوديت ها را پشت سر بگذارند و اين پروژه را با موفقيت به اتمام برسانند ."    ماموريت كاسيني-هويگنس(Cassini-Huygens) طرح مشتركي از سه سازمان فضايي ناسا(nasa)، اوروپا(ESA) و ايتاليا(ISA)  مي باشد كه قرار است به مدت چهار سال از ابتداي شروع كار خود به ماموريت خود ادامه دهد.

  منبع : ESA

  نويسنده  : احمد شكيب

آژانس فضايی آمريکا، ناسا، اعلام کرده است که پرتاب يک سفينه فضايی به سوی پلوتو، آخرين سياره کاوش نشده منظومه شمسی، به تعويق افتاده است.

اين سفينه که 'افق های جديد' نام دارد قرار بود روز سه شنبه ۱۷ ژانويه، از کيپ کاناورال در فلوريدا توسط موشک اطلس ۵ به فضا پرتاب شود که به علت هوای نامساعد به چهارشنبه موکول شد.

'افق های جديد' هرچند سريعترين سفينه ای است که تاکنون ساخته شده، بيش از نه سال طول می کشد تا مسير مورد نظر را طی کند.مخالفان فعاليت های هسته ای تظاهرات کوچکی را به منظور ابراز مخالفت با اين سفينه ۳۳ کيلويی که با سوخت پلوتويوم حرکت می کند براه انداخته اند.هدف سفينه ۷۰۰ ميليون دلاری 'افق های جديد' جمع آوری اطلاعات از پلوتو و ماه های آن است و اميد می رود به کاوش ها بر روی هاله يخی که اين منطقه از فضا را پوشانده و به کمربند کويپر موسوم است، ياری رساند.اين منطقه که دورتر از نپتون واقع شده احتمالا مملو از ده ها هزار شی يخی است که در فضايی بين ۳۰ تا ۵۰ برابر فاصله زمين و خورشيد پخش هستند.بعضی از ستاره شناسان می گويند پلوتو اساسا يک سياره واقعی نيست و بجای آن بايد در ميان همين اشيا يخی دسته بندی شود که به هنگام تشکيل منظومه شمسی بوجود آمده اند.

به گفته يکی از مقامات ناسا، "آنچه ما الان از پلوتو می دانيم يک صفحه هم نمی شود. کتب علمی بعد از تکميل اين ماموريت دوباره نويسی خواهند شد".

قوه جاذبه

 استفن لوری از دانشگاه کويين بلفست در ايرلند شمالی معتقد است که اين ماموريت می تواند اطلاعات بيشتری درباره پلوتو و قمرهايش در اختيار دانشمندان قرار دهد.آقای لوری به بی بی سی گفته است: "تفاوت های فاحش در سطح اين سياره می تواند نشان دهد که منظومه شمسی بر اثر يک تصادم واحد بوجود نيامده است. احتمالا برخی از سياره های کوچکتر با قدرت جاذبه خود اشيا را دور خود جمع کرده اند".اگر ناسا 'افق های جديد' را پيش از ۳ فوريه به فضا بفرستد، اين سفينه در موقعيتی قرار خواهد گرفت تا بتواند با استفاده از قوه جاذبه ژوپيتر در يک مانور سرعتش را افزايش دهد.در اين صورت سفينه 'افق های جديد' می تواند سريعتر به پلوتو برسد و احتمال ناکامی ماموريتش کاهش خواهد يافت .اين افزايش سرعت به 'افق های جديد' اجازه می دهد تا در ژوئيه ۲۰۱۵ به سياره پلوتو برسد. در غير اينصورت اين سفر حداقل تا ۲۰۱۸ به طول خواهد انجاميد .پلوتو در سال ۱۹۳۰ بوسيله Clyde Tombaugh ستاره شناس آمريکايی کشف شد.

  منبع : BBC news

  نويسنده  : محمد رحيمي