سایت نجوم ایران ( مرکز اطلاع رسانی اخبار رسمی نجومی، ستاره شناسی، هوافضا، آسمان شب و اخترفیزیک ایران و جهان) ؛

شاتل های فضایی باید در سپتامبر 2010 تقاعد کنند، یعنی بازنشسته شوند. اخیرأ ناسا از همه خواسته تا راه حلی را برای زمان بازنشستگی شاتل ها پیشنهاد نمایند و خیلی ها گفتند که باید در موزیم (موزه) ها یا در پارک های راکت یا موشک ها به نمایش گذاشته شوند. اما آقای ایریک نایت کار آفرین و دور اندیش و (بنیانگذار تکنولوژی های مهم هوا فضا) یک نظر خاص در مورد آینده شاتل های فضایی دارد. باید آنها را به مریخ فرستاد. به گفته او فورمول اش برای این کار خیلی ساده است که  طی چند سال و نه چند دهه سفر انسان را به مریخ ممکن می سازد. 

پیشنهاد نایت که بنام مریخ به بند کفش نامیده می شود، در واقع دو شاتل متصل بهم توسط یک میله و پیوسته به یک سیستم پیشرانه است که بدور زمین می چرخند. یک لوله انعطاف پذیر که هوای داخل آن قابل تغییر است دو مدار گرد را طوری به هم وصل می کند که فضانوردان می توانند به راحتی از طریق این لوله بین دو شاتل رفت و آمد کنند.

اما قسمت مشکل این پروژه تهیه گرانش یا جاذبه مصنوعی در زمان سفر به مریخ است. آقای نایت در این مورد در وب سایت خویش چنین نوشته: 

·        وقتی بخش پیشرانه این مجموعه را در مسیر اش بسوی مریخ سرعت بخشید، میله وصل کننده از هر دو مدارگرد جدا می شود و مجموعه پیشرانه میله به بیرون پرتاب می شود. 

·        سپس هر دو مدارگرد ازهمه جدا شده و در فاصله کمتر از صد متر توسط یک کیبل (کابل) یکی در بالا دیگری در پائین با هم وصل می شوند.

·        در جریان جدائی از هم، معبر یا لوله اکاردئونی شکل برای رفت و آمد فضانوردان بشکل مساوای کشیده می شود. 

·        وقتی مدارگرد ها در حداکثر فاصله از هم قرار می گیرد، بصورت همزمان سیستم های کنترول عکس العمل شان را روشن می سازند تا هر دو مدارگرد در حالت چرخش مناسب قرار بگیرند و در نتیجه یک سطح مناسب از گرانش مصنوعی را برای سفر خدمه به سوی سیاره سرخ ایجاد نمایند. 

وقتی شاتل ها به مریخ رسید، کمی خطرناک می شود. یعنی چگونه این سفینه های سنگین بر سطح مریخ فرود آیند؟ پیشنهاد نایت این است که مدارگرد ها از هم جدا شوند و هر کدام واقعأ یک چتر نجات یا پاراشوت بسیار بزرگ داشته باشند. تا کنون بزرگترین چتری که با موفقیت آزموده شده، 45 متر قطر دارد. 

آقای روب مانینگ از آزمایشگاه پیشرانه ناسا می گوید که در حال حاضر هیچ چتر نجات بزرگی وجود ندارد تا یک سفینه بزرگ حتی به اندازه یک شاتل را بتواند با موفقیت بر سطح مریخ بنشاند، زیرا اتموسفیر این سیاره به حدی رقیق است که نمی تواند کششی را بوجود بیاورد. 

دو شاتل فضایی در سکوی پرتاب در سپتمبر 2008. عکس از ناسا 

 

کارشناسان چتر نجات فراصوت یا خیلی بزرگ، چنین نتیجه گیری می کنند که بخاطر آهسته ساختن سرعت یک سفینه شبیه شاتل و فرود آوردن آن بر سطح مریخ نیازمند یک چتر با قطر 100 متر هستید. ما باور داریم که راهی برای ساختن یک چتر 100 متری که بتواند با سرعت مافوق سرعت صوت باز شود وجود ندارد، در ضمن زمان لازم برای باد شدن چنین چتر، یک مشکل جداگانه است و قبل از اینکه کاملأ باز شود، شما با سطح برخورد می کنید. 

با اینکه پیشنهاد نایت جالب و نوع فکر به آینده است، تا عملی شدن آن به تلاش زیادی نیاز دارد. 

خود می گوید، امیدوارم که نظریه من تحرکی را برای نظریه های بعدی در شناخت جایگاه ما در جهان و روش های انتقال ما به مرز های جدید فضا بوجود بیاورد. کی میداند، شاید هم موفق شویم، زیرا اکثر تلاش های موفقانه با یک نظریه به ظاهر احمقانه آغاز شده. اما نخست از همه باید کسی این گونه نظریه را مطرح کند.