بر اساس داده های ارسالی توسط فضاپیمای اولیسه،میزان غبار ستاره ای موجود در منظومه شمسی در مقایسه با قبل افزایش یافته و همچنان نیز رو به افزایش است.
فضاپیمای اولیس در سال 1990 توسط شاتل فضایی دیسکاوری در مدار خورشید قرار گرفت و از آن هنگام به مطالعه خورشید و اثرات آن بر روی زمین پرداخته است.این فضاپیما که مدار آن در اطراف قطب های خورشید قرار دارد،به تازگی نشان داده است که میزان غبار ستاره ای در منظومه شمسی به شدت در حال افزایش است.
اولیس در اوایل ماموریت خود موفق به کشف غبار میان ستاره ای در منظومه شمسی شد و از آن هنگام، دائما میدان مغناطیسی خورشید را تحت نظر قرار داده است.این میدان،بعنوان سپر محافظ زمین در برابر ورود ذرات ابر غباری میان ستاره ای که در اطراف منظومه شمسی قرار دارد عمل می کند.
در چرخه 11 ساله خورشید،قطبین میدان مغناطیسی آن عوض می شود.همچنین،قدرت دفاعی این میدان،در اثر بی نظمی و ورود غبارهای ستاره ای جدید به منظومه شمسی کم می شود. ولی بر اساس یافته های فضاپیمای اولیس،میزان ورود غبارهای ستاره ای به منظومه شمسی،با وجود گذشت دو سال از اوج فعالیت خورشید در آخرین چرخه 11 ساله خود(1990-2001)،همچنان رو به افزایش است.
به عقیده محققان،علت این امر آن است که علیرغم آنچه انتظار می رفت،قطبیت خورشید بطور کامل از شمال به جنوب منتقل نشده و در نتیجه،سپر مغناطیسی خورشید ضعیف تر شده است.میدان مغناطیسی فعلی خورشید،اجازه ورود دو تا سه برابر غبار به منظومه شمسی را در مقایسه با اواخر دهه 1990 می دهد.به پیش بینی ستاره شناسان،تا پایان چرخه فعلی خورشید در سال 2012،میزان غبارهای ستاره ای ورودی به منظومه شمسی تا ده برابر افزایش خواهد یافت.
قطر غبارهای ستاره ای،یکصدم قطر موی انسان است و هیچ خطری را متوجه سیارات یا اقمار منظومه شمسی نمی کنند،ولی ممکن است در اثر برخورد آنها با سیارکها،ذرات غباری بزرگتری بوجود آید که با فضاپیماها برخورد کنند و منجر به نقص فنی در آنها شوند.
همچنین ممکن است این ذرات باعث ایجاد "مه فضایی" شوند و نمای رصدی رصدخانه های فضایی که در صفحه منظومه شمسی(دایرة البروج) قرار دارند را تیره و تار کنند.
غبارهای ستاره ای البته محاسنی هم دارند.فضاپیمای "هرشل" که یک رصدخانه فضایی فروسرخ متعلق به آژانس فضایی اروپا است و در آینده راهی فضا خواهد شد،می تواند ذرات جداشده از دنباله دارهای واقع در کمربند کویی پر را جمع آوری کند.ستاره شناسان با مطالعه این ذرات،می توانند اطلاعاتی در مورد مناطق کمتر شناخته شده منظومه شمسی بدست آورند.
منبع خبر : www.astronomy.com