مینتون می گوید "ما دریافتیم که بعضی از این مناطق نسبت به دیگر مناطق خالی از سیارک اند و این همان مناطق کرکوود نیست که وجود آنها را مدار های فعلی سیاره ای توضیح می دهد." در یک سند دیگر آقای کووین والش می نویسد " از لحاظ کیفیت طوری به نظر میرسد که یک توده عظیم برف از میان کمربند سیارک ها عبور نموده و سیارک های سر راه خود را با ضربت پس زده و حرکت خود توده برف هم در اثر برخورد ها آهسته و در نهایت در لبه داخلی کمربند متوقف شده است"
آقای والش در رصد خانه دی لا آزور فرانسه کار می کند. در ادامه می گوید که خلاء های کرکوود (که در سال 1867 توسط دانیل کرکوود کشف شد) به قسمتی از رزونانس (تشدید) مداری با مشتری گفته می شود و در حقیقت مدتی یا سهمی از مدار مشتری را تشکیل می دهد. به گونه مثال " سه دور یک سیارک بدور خورشید در واقع یک دور مشتری بدور خورشید می باشد که به معنی رزونانس مداری 1: 3 با این سیاره را تشکیل می دهد. اجرام در رزونانس مداری با یک سیاره غول طبعأ مدار ناپایدار می داشته باشد و به احتمال از منظومه شمسی بیرون پرتاب می شود.
اخترشناسان باور دارند وقتی سیارات مهاجرت می کنند، اجرامی که در رزونانس مداری با آنها قرار می گیرند نیز تغییر مکان می دهند و در نتیجه در فاصله های زمانی مختلف بر قسمت های مختلفی از کمربند سیارک ها تأثیر می گذارند.
پس از زمان قرار گرفتن سیارات در مکان های امروزی شان، اگر حادثه یا اتفاق دیگری کمربند سیارک ها را تغییر شکل نداده باشد، در آنصورت نشانه های از مدار قبلی و مسیر مهاجرت سیارات در این کمربند هنوز باقی مانده است.
کمربند سیارک ها با نشان دادن شواهد به جا مانده در لبه داخلی و در قسمت های بیرونی خلاء کرکوود به سادگی اسرار خود را آشکار می سازد. یافته های جدید حمایت بیشتری دال بر تئوری شکل گیری سیارات غول در نزدیکی خورشید می باشد. بر اساس این نظریه سیارات غول (مشتری، زحل، اورانوس و نپتون) با ترکیب فشرده تر، نسبت به مکان های فعلی شان دو برابر نزدیکتر به خورشید شکل گرفته اند و بعد با آهستگی به بیرون سفر کرده اند.
مدار پلوتو و دیگر اجرام کمربند کویپر که در دام رزونانس مداری نپتون بند مانده اند، نیز با نظریه مهاجرت نپتون قابل توضیح است. مینتون و مالهوترا می نویسند که تبادله حرکت زاویه ای میان پیش سیارات (سیارات اولیه) باعث مهاجرت چهار سیاره غول گردید و تا زمانیکه صفحه بیرونی پیش سیاره ای خالی از مواد نشد این مهاجرت ادامه داشت.
وقتی مشتری و زحل مهاجرت کردند، باعث ویرانی کمربند سیارک ها شدند و سیارک ها را در سر راه یا مدار سیارات خاکی (زمین، مریخ، زهره و عطارد) قرار دادند و در نتیجه ساکنین کمربند سیارک ها را کم نموده و باعث بمباردمان عظیم یا سنگینی بر قسمت های درونی منظومه (جائیکه چهار سیاره خاکی موقعیت دارند) شدند.
گمان میرود که بمباردمان عظیم و سنگین اخیر در 3.9 میلیارد سال قبل یا 600 میلیون سال بعد از تولد منظومه شمسی رخ داده که دهانه های برخوردی ماه همه در نتیجه همان بمباردمان است. آقای والش می گوید بخاطر اثبات نظریه جدید پاک شدن کمربند سیارک ها گام معقول بعدی ما ارتباط آن از نظر تاریخی با بمباردمان اخیر می باشد.
ترجمه از آسمان کابل
منبع: universetoday.com