سایت نجوم ایران ( مرکز اطلاع رسانی اخبار رسمی نجومی، ستاره شناسی، هوافضا، آسمان شب و اخترفیزیک ایران و جهان) ؛

با توجه به مشاهدات انجام گرفته بر روی کهکشان NGC 4945 چنین به نظر می رسد که این مجموعه ستاره یک کهکشان مارپیچ و بسیار شبیه به کهکشان راه شیری ماست که دارای بازوهای درخشان پیچ دار و ناحیه مرکزی میله ای می باشد.

این کهکشان در فاصله 13 میلیون سال نوری و در صورت فلکی قنطورس[1] Centaurus واقع شده است. اما نقطه ای که این شباهت ها به پایان می رسد اینجاست که کهکشان NGC 4945 دارای مرکزی درخشان تر از کهکشان راه شیری است؛

جستجو به دنبال  بهترین مکان رصدخانه بر روی زمین منجر به کشف سردترین، خشک ترین و آرامترین نقطه کره زمین شد. هیچ بشری تاکنون به آن نقطه قدم نگذاشته و انتظار می رود تصویر برداری از آسمان در این مکان سه برابر شفاف تر از تمام تصاویری باشد که تاکنون از روی زمین گرفته شده است.

تیم تحقیقاتی US-Australian داده های به دست آمده از ماهواره ها، ایستگاه های زمینی و مدل های اقلیم شناسی را با هم ترکیب نموده تا بسیاری از فاکتورهایی که اخترشناسی را تحت تاثیر قرار می دهد شناسایی نمایند. از جمله این فاکتورها می توان به پوشش ابری، درجه حرارت، روشنایی آسمان، میزان بخار آب، سرعت باد و تغییرات جوی اشاره نمود.

سیگنوس ایکس -1 از زمان کشف یعنی 45 سال پیش تاکنون، بیشترین مطالعات اشعه ایکس را به خود اختصاص داده است. سیگنوس ایکس -1حدود یک دهه پس از کشف، زمانی که ترکیب مشاهدات اشعه ایکس و رصدهای نوری منجر به بحثی شد که می گفت آن در واقع یک سیاه چاله است، جایگاه مهمی در تاریخ اخترشناسی پیدا نمود.  

منظومه سیگنوس ایکس -1 شامل یک سیاه چاله با جرمی حدود 10 برابر خورشید در یک مدار نزدیک با یک ستاره غول آسا با جرمی حدود 20 خورشید می باشد. گازهای خروجی از ستاره غول آسا با یک باد سریع بین ستاره ای توسط سیاه چاله مجتمع شده و برخی از این گازها به شکل یک دیسک درآمده به درون سیاه چاله کشیده می شوند. انرژی گرانشی آزاد شده توسط این گازهای ملتهب به صورت اشعه ایکس از سیگنوس ایکس -1 ساطع می شود.

دورترین کهکشان شناخته شده که حامل یک ابرسیاه چاله بزرگ می باشد در اوایل تاریخ هستی شکل گرفته است. این کهکشان که به بزرگی کهکشان راه شیری است حدود 12.8 میلیارد سال نوری از ما فاصله داشته و سیاه چاله ای تقریباً به اندازه یک میلیارد برابر خورشید را در خود می پروراند.

رکورد قبلی دورترین کهکشان مربوط به کهکشانی می باشد که در فاصله 12.5 میلیارد سال نوری واقع شده و در 2005 کشف گردید. همچنین دورترین سیاه چاله کشف شده نیز در سال 2007 شناخته شد که در فاصله 13 میلیارد سال نوری  از زمین قرار گرفته است.

یک گروه بین المللی از محققان با بررسی یکسری از کهکشانها با استفاده از رادیوتلسکوپ پارکس CSIRO یکی از باورهای طولانی مدت اخترشناسی در مورد چگونگی شکل گیری ستارگان را تصحیح کرد. از دهه 1950 اخترشناسان بر این باور بوده اند که در یک خانواده از ستارگان تازه متولد شده نسبت ستارگان حجیم به ستارگان کوچک کاملا مشابه و برابر است. برای مثال در مقابل هر ستاره ای به حجم 20 برابر خورشد و یا بزرگتر 500 ستاره کوچکتر با اندازه خورشید (و یا کوچکتر) خواهید داشت.

دکتر گرهارت مرر (Gerhardt Meurer) مدیر تیم تحقیقاتی از دانشگاه جانز هاپکینز (Johns Hopkins) می گوید: "این عقیده بسیار مفیدی بود ولی متاسفانه به نظر می رسد که این عقیده درست نباشد"

به تعداد ستارگان با جرم های مختلف در زمان تولد IMF یا عملکرد جرم آغازی (initial mass function) گفته می شود.

دیسک های نخاله ای یا debris discs  که مکانی است احتمالی برای شکل گیری سیارات در اطراف ستارگان دیگر، گاه گاهی اشکال عجیبی به خود می گیرند. این پدیده توسط اثرات گازهای بین ستاره ای قابل توضیح است.

به گفته جان دبیس از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا، "این صفحات حاوی اجسامی شبیه به آستروئیدها و دنباله دارها هستند. این اجسام احتمالا رشد نموده و یک سیاره را به وجود می آورند. این اجرام کوچک غالباً باهم برخورد می کنند و یکی از اثرات جانبی این برخوردها تولید حجم زیادی از غبار است." همان طور که یک ستاره در کهکشان حرکت می کند با ابرهای گازی ضخیم مواجه می شود و با عث به وجود آمدن یک نوع باد ستاره ای (interstellar wind) می گردد.

یک تیم از دانشمندن سیاره جدیدی پیدا کرده اند که در مسیر اشتباهی به دور ستاره اش می چرخد. این سیاره که WASP-17 نام دارد و در فاصله 1000 سال نوری دورتر در حال گردش به دور یک ستاره می باشد توسط پروژه WASP از UK و با همکاری رصدخانه ژنو پیدا شد. این کشف جدید نور تازه ای در زمینه چگونگی شکل گیری منظومه های سیاره ای می باشد. از آنجایی که سیارات همانند ستارگان از یک ابر گازی در حال چرخش به وجود می آیند، انتظار می رود آنها نیز همانند ستارگان در یک مسیر مشابه در مدار خود قرار گیرند.

آیا جهان ما می تواند غشاء شناوری در ابعاد دیگر فضا باشد؟ ماهیت واقعی ماده تاریک چیست؟ بعد چهارم فضا و زمان کجاست؟ چرا هر دو سوی جهان مشابه هم است؟ در این مقاله به برسی 10 تئوری برتر جهان که به عنوان عجیب ترین تئوری های کیهان شناسی برگزیده شده اند خواهیم پرداخت و نگاهی بر این نظریه ها از قبیل تئوری برخوردهای غشایی، جهان های زاینده، بعد چهارم ، هستی طلایی، نفوذ جاذبه ،روح هستی، جهان کوچک، نوترون های خنثی، ماتریکس و... خواهیم داشت.

خورشید سرانجام به پایان سوخت هسته ای اش می رسد و حدود 5/4 میلیارد سال دیگر می میرد. البته داستان مرگ خورشید از یک سری وقایع تشکیل شده است که ابتدا خورشید را به غول سرخ، سپس به ریز نقش سفید، و در نهایت به یک ستاره ریز نقش سیاه تبدیل می کند. این فرآیند 5/3 میلیارد سال دیگر آغاز میشود؛ وقتی که هلیم در هسته خورشید شروع به همجوشی و تولید کربن میکند و خورشید شروع به انبساط میکند. پیش بینی وضع آب و هوای زمین در آن زمان داغ، درخشان و مه آلود خواهد بود؛ زمانی که خورشید همچون غولی در آسمان بزرگ و بزرگتر می شود. زمانی که خورشید دو سومِ  آسمان را پوشانده، دمای چند هزار درجه ای روی زمین مدت هاست که جوّ و اقیانوس هایش را تبخیر کرده است. سرانجام، لایه خارجی خورشید، عطارد، زهره، زمین و حتی مریخ را در کام خود فرو  میبرد و با جذب حرارت از مرکزش 3000 بار درخشان تر میشود. در این زمان خورشید به یک ستاره غول پیکر تبدیل گشته است.

در آسمان ما به جز ماه و هشت سیاره منظومه شمسی, خورشید ستاره ای است درست شبیه بقیه ستاره های آسمان. فقط نزدیکی آن به زمین است که برای اختر شناسان امکان بررسی ماهیت و رفتار ستاره ها را از نزدیک فراهم کرده است. آنها با فرستادن ماهواره هایی به فضا, برای انجام رصدهای متناوب و مکرر, به بررسی جزئیات سطح خارجی آن و همچنین ساختار درونی اش میپردازند. ستاره ما- که یک ستاره نسل دوم معمولی است- وزنی حدود دو هزار تریلیون تریلیون تن دارد که 75%  هیدروژن و 25% هلیم و درصد کوچکی هم عناصر سنگین تر است. همه اتم های عناصر سنگین تر که سیارات را شکل دادند, در هسته ستاره مادر تولید شده اند که زمانی پس از انفجار بزرگ متولد شده و چند میلیون سال بعد هم در انفجاری نابود شده است.