سایت نجوم ایران ( مرکز اطلاع رسانی اخبار رسمی نجومی، ستاره شناسی، هوافضا، آسمان شب و اخترفیزیک ایران و جهان) ؛

زهره  را از گذشته ها می شناختند. زیرا درخشنده ترین شئی بعد از خورشید و ماه در آسمان شب می باشد. درست مانند قضیه عطارد، در گذشته فکر می کردند که دو سیاره جداگانه، یکی ستاره صبح بنام ایوسفروس (Eosphorus) و دیگر آن هیسپروس (Hesperus) یا ستاره شب وجود دارد. اما ستاره شناسان یونانی گاهی بنام لوسی فر یا ستاره صبح نیز می نامیدند.

تصور ما در مورد شکل یا ساختار کائنات دانشمندان بر این باور اند که کائنات حدود پانزده میلیارد سال قبل در اثر یک انفجار بزرگ به وجود آمده تمامی فضا، زمان، انرﮋی و موادی كه امروزه جهان ما را تشكيل می دهند در پس اين انفجار بزرگ ايجاد شده اند. دنيای پيش از بيگ بنگ يك دنيای بينهايت كوچك، فشرده و داغ بوده است. در نخستين صدم یا هزارم ثانيه اول فقط انرﮋی وجود داشت. هنگامي كه دنيا شروع به بزرگ شدن و سرد شدن نمود، چهار

بزرگ ترين ستاره كهكشان ما در داخل يك پيله قرار دارد و اين پيله به شكل توپ راگبي است. از سال 1891 تا به حال ستاره ETA Carinae متحمل انفجارهايي تماشايي شده است. ستاره شناسان از اتفاق هايي كه در اين ستاره غول آسا روي مي دهد، بسيار متعجب شده اند. با وجود تلاش بسيار زياد دانشمندان، جزئيات اين ستاره ناپايدار به خاطر فاصله بسيار زياد آن از زمين، تا به حال فاش نشده است. اين ستاره عظيم كه در فاصله 7500 سال نوري از زمين قرار دارد، توسط توده هاي عظيمي از گاز و گرد و غبار كهكشان راه شيري احاطه شده است.دو توده ابري بزرگ به شكل

خورشيد ما كمي بيش از چهار و نيم ميليارد سال پيش تشكيل شده است. خورشيد ما نيز مثل هر ستاره ديگري در جهان به شكل توده در هم پيچيده اي از ابرهاي گازي كه عمدتا از هيدروژن و هليم تشكيل شده بود به وجود آمده اما خرده ريزه هايي كه از انفجار ساير ستاره ها باقي مانده بودند، غبارهاي بسيار ريز كيهاني كه از عناصر سنگين تر همانند كربن، اكسيژن، آلومينيوم، كلسيم و آهن تشكيل شده بودند، نيز در سرتاسر اين ابرها پراكنده بودند. اين ذرات گرد و غبار كه حتي از ذرات غباري كه لبه پنجره مي نشيند،

امام جعفر صادق راجع به بعضي از مسائل فيزيكي چيزهائي گفته كه از لحاظ تئوري كوچكترين تفاوت با نظريه بوجود آمدن جهان در اين عصر ندارد ويك دانشمند فيزيكي اين دوره وقتي تئوري جعفر صادق را در مورد ايجاد دنيا ميخواند تصديق ميكند كه نظريه ايست مطابق با تئوري فيزيكي ايجاد دنيا در اين عصر.
هنوز نظريه مربوط به پيرايش جهان در كادر قانون علمي قرار نگرفته و هرچه گفته اند تئوري است و ممكن است صحيح باشد يا نادرست جلوه كند.

زماني بود كه وقتي از پايان جهان صحبت به ميان مي آمد، همان طور كه «رابرت فراست» هم مي گويد، ميان دو گزينه آتش و يخ مجبور به انتخاب يكي بوديد، يا دنيا آتش مي گيرد و پايان مي يابد يا يخ مي زند و به انتها مي رسد. اما ارزيابي هاي تعجب آور جديد از ستارگان دوردست كه توسط تلسكوپ فضايي هابل صورت گرفته است نشان مي دهد، يك انرژي تاريك ناشناخته رفته رفته و با قدرت زياد در حال متلاشي كردن گيتي است. انيشتين اين انرژي را كه منشأ آن هنوز ناشناخته است پيش بيني كرده بود.

مجله  نيوساينتيست به مناسبت 50 سالگي اش در سال 2006، از دانشمندان مختلف خواست بزرگ ترين دستاورد علمي 50 سال آينده را پيش بيني کنند. گرچه برخي از اين اظهارنظرها بيش از حد خوش بينانه يا حتي ساده انگارانه به نظر مي رسد، اما در ميان آنها حرف هاي جالبي هم هست. مثل نظر «استيون پينکر» (روان شناس تکاملي) که در ابتداي يادداشت خود نوشت؛ «پيرامون اينکه چطور ممکن است درباره آنچه فرضاً بزرگ ترين دستاورد 50 سال آينده باشد حدسي بزنم، من به کلي حتي از وانمود کردن به گمانه زني هم خودداري مي کنم. اين دعوتي

ما اكنون در ميان انقلابى از دانسته هايمان پيرامون سر منشاء تكامل جهان هستيم. انقلابى كه هم از نظريه هاى جديد و هم از تكنولوژى پيشرفته تغذيه مى كند. تلسكوپ هاى فضايى اى كه از آن سوى طيف الكترومغناطيسى جهان را زيرنظر دارند، تلسكوپ هاى عظيم زمينى، ابررايانه ها و شتاب دهنده هاى ذرات اتمى و حتى تلسكوپ هاى زيرزمينى، همگى نقش مهمى را در اين زمينه ايفا مى كنند. به مدد نظريه نسبيت عام اينشتين و فيزيك نوين ذرات مى توان با اطمينان بيشترى

جهان امروز ساختارهاى فراوانى را در خود جاى مى دهد، از خوشه ها و ابرخوشه ها گرفته تا پهنه ها، فضاهاى خالى و رشته هاى ماده موجود در خلأ.فناورى لازم براى اين نقشه بردارى به وسيله طيف نگارهاى جديدى تامين مى شود كه مى توانند ميل به قرمز صدها كهكشان را در آن واحد تعيين كنند. عظيم ترين اين پروژه ها نقش ۲dFGRS است كه با در نظر گرفتن حدود ۲۵۰ هزار ميل به قرمز رسم شده و همچنين نقشه بردارى SDSS كه شمار ميل به قرمز آن در حدود پروژه اول است اما قصد دارد تا

گاهی   بارشهای شهابی از سالی تا سال ديگر تغيير می کنند. اين تغييرات ساليانه در بيشينه فعاليت می تواند به شرايط بالای جو و به خصوص تغييرات چگالی در ارتفاع حدود  مربوط باشد. اين تغييرات نيز تا حدودی با دوره ۱۱ ساله فعاليت خورشيدی همخوانی دارد. مطالعات بارشهای جباری و برساووشی نشان می دهد که بيشينه نرخ شهابها در ۱۹۸۵ و ۱۹۶۳( کمينه فعاليت خورشيدی ) اتفاق افتاده است. البته اين تغييرات چندان قابل توجه نيستند. اما در سالهايي